Луѓето носат синтетичка облека секој ден, користат пластични шишиња, јадат храна спакувана во пластика и пијат вода која може да содржи ситни пластични честички. Синтетичките материјали, особено полиестер, најлон и акрилик, се еден од главните извори на микропластика.
Во една неодамнешна студија објавена во списанието Science Advances, научниците го проучувале влијанието на микропластиката врз протокот на крв и невробихејвиоралната функција кај глувците.
Користејќи напредни техники на снимање, тие забележале дека микропластиката предизвикува блокади во мозочните крвни садови со создавање на задушување на одделни имунолошки клетки во капиларите.
Наодите откриле нов механизам преку кој микропластиката индиректно ги нарушува васкуларните и невролошките функции без да ја премине крвно-мозочната бариера.
Микропластиката и човековото здравје
Микропластиката настанува со разградување на пластиката и се препознава како загадувач на животната средина со потенцијални здравствени ризици за луѓето и екосистемите.
Истражувањата покажуваат дека микропластиката може да ги премине биолошките бариери, како што е крвно-мозочната бариера, и да се поврзе со различни физиолошки системи, вклучително и имунолошкиот и кардиоваскуларниот систем.
Микропластичните честички се наоѓаат насекаде, во водата, храната, воздухот, козметиката и секојдневните предмети што ги користиме. Иако претходните истражувања покажаа дека микропластиката може да навлезе во човечкото тело, ова истражување оди чекор понатаму и покажува како тие физиолошки влијаат на мозокот и крвните садови.
Микропластиката може да помине низ дигестивниот и респираторниот систем и да заврши во крвотокот. Откако ќе влезе во крвотокот, неговите ситни честички можат да ги оштетат крвните садови и да предизвикаат формирање на згрутчување, што може да доведе до мозочен удар.
Луѓето носат синтетичка облека секој ден, користат пластични шишиња, јадат храна спакувана во пластика и пијат вода која може да содржи ситни пластични честички. Синтетичките материјали, особено полиестер, најлон и акрилик, се еден од главните извори на микропластика. Студијата користела напредни техники на сликање, за да се визуелизира микропластиката во церебралните крвни садови. Овие методи овозможиле следење со висока резолуција и во реално време на движењето на микропластиката и нејзината интеракција со крвните садови.
Заклучоци
Студијата ги истакнала потенцијалните здравствени ризици од микропластиката, особено нивната способност да ги блокираат крвните садови и да ја нарушат функцијата на мозокот. Авторите сепак предупредија дека пренесувањето на овие наоди на луѓето бара дополнително истражување поради разликите во големината на крвните садови и физиологијата помеѓу глувците и луѓето.
Наодите откриле механизми преку кои микропластиката го блокира протокот на крв и ги нарушува невробихејвиоралните функции со заробување на имунолошките клетки во церебралните садови. Исто така е утврдено и дека врз овие ефекти влијае и големината на честичките, при што помалите микропластики предизвикуваат помала блокада.
Иако невробихејвиоралните нарушувања предизвикани од микропластиката кај глувците биле главно реверзибилни, преостанатата васкуларна блокада траеле и по опоравувањето на однесувањето.
Овие наоди ја нагласуваат потребата за понатамошни истражувања за долгорочните здравствени ризици од микропластиката, особено кај луѓето со постоечки кардиоваскуларни болести или стеснети крвни садови.