Црните јаболка од Арканзас не се наменети да се јадат директно од дрвото. Всушност, најдоброто нешто што можете да го направите е да ги ставите во фрижидер и да ги заборавите до следната сезона.
Замислете попладне поминато во берење јаболка во округот Бентон, Арканзас. Додека талкате низ овоштарникот, вашиот поглед слетува на јаболката толку длабоко обоени што изгледаат како да излегле од некоја бајка. Посегнувате рефлексно и ја откинувате волшебната топка, притискајќи ја нејзината восочна, мазна кожа на вашата дланка. Кога ќе загризете, ќе откриете дека станува збор за тврдо, кисело парче овошје. Ужасно е.
Црните јаболка од Арканзас не се наменети да се јадат директно од дрвото. Всушност, најдоброто нешто што можете да го направите е да ги ставите во фрижидер и да ги заборавите до следната сезона. Трпеливите ќе бидат наградени со слатко, цврсто овошје кое нуди ноти од цреша, цимет, ванила и коријандер, но само откако ќе одлежи во ладилник неколку месеци.
Одгледувачите првпат ја откриле и одгледувале оваа раса во 1870 година, во овоштарник во седиштето на округот Бентонвил, во Арканзас. Во текот на 1920-тите, 15 до 20 отсто од приносот на државата беше нејзината истоимена црна сорта, која се сметаше дека е потомок на јаболкото Winesap. Но, наездата на молци и почетокот на Големата депресија беа фатален удар за комерцијалното производство.
Семејствата ги одржуваа црните јаболкници од Арканзас во нивните дворови, но употребата беше ограничена во домаќинствата, вклучително и за печење пити и колачи. Денес, овој вид сочинува помеѓу 3 и 5 проценти од производството на јаболка во оваа американска држава. Во текот на последната деценија, локалните готвачи се зафатија со овошјето со обновен интерес, користејќи го наследството за да додадат уникатен елемент во комбинациите со месо, во филовите за пити и спарувањето со сирење.