Ресторанот во кој работам (Palais Coburg Residenz) е со 2 Мишелин звезди. За вечера мора да одвоите од 220 до 360 евра, без пијалак, додека комплетна тура за двајца, значи, со посета на винаријата и дегустација би требало да одвоите околу 1.500 до 1.800 евра, раскажува стружанецот Никола Петревски за „Арт кујна“
Иако работи во ресторан со две Мишелин ѕвезди, нашиот соговорник Никола Петревски, вели дека работата таму не изгледа баш како во филмовите, а стрес има само ако не сте фокусирани или ако не сте доволно брзи.
„Стрес нема ако имате доволно концентрација и брзина на работа, така на пример, секој од нас има задачи за дента кои треба да ги заврши во одреден рок, на пример, за 13 минути, за 44 минути и така натаму. Во ресторанот имаме само вечера, па јас работам од утринските часови, потоа имам пауза па се враќам пак за време на ручек, околу 16 и 30 часот, за дополнителна припрема на вечерата. Значи, тука малите ситници одземаат повеќе време (декорации и слично), но секој има свои задолженија. Јас сум во делот на ладната кујна, но има јадења за кои мора да се усогласиме со колегите кои се задолжени за топлата кујна“, објаснува Никола.
Признава дека за него е престиж тоа што работи во ваков ресторан, иако самиот повеќе ја сака традиционалната кујна.
„Ние сме си повеќе по нашата традиционална кујна, но е убаво да може да се проба и вакво нешто. Сепак се тоа посебно одбрани намирници, сезонски состојки кои се цела приказна на чинија. Затоа е и скапо. Ресторанот во кој работам (Palais Coburg Residenz) е со 2 мишелин звезди и за вечера кај нас мора да одвоите од 220 до 360 евра, без пијалак, додека комплетна тура за двајца, значи, со посета на винаријата и дегустација (шампањ, вино) би требало да одвоите околу 1.500 до 1.800 евра“, раскажува Никола.
Тој објаснува дека во ресторанот нема помошни готвачи, туку сите кои работат тука се професионалци.
„Во хотелот кој е со пет ѕвезди, а ноќевање чини околу 600 евра, ја имаме и преубавата винарија која се состои од 5-6 визби во кои има околу 60.000 шишиња вино. Винаријата е стара 4 века и нуди импресивна комбинација на средновековна архитектура и ретки вина кои ги има само оваа винарија, како слатки вина од Португалија од 1975-та година или Rudesheimer од 1727-ма од Германија. Винаријата е втора во Европа по големина и по вредност од околу 21 милион евра“, објаснува нашиот соговорник.
Инаку, Никола од секогаш го сакал готвењето и вели дека веројатно наследил некој ген од баба му која била готвачка во познати струшки локали каков што бил на пример „Огниште“.
Не одел во училиште за готвачи, но учел од готвачи, а тоа, вели, е најдоброто школо на светот.
Почнал како мијач на садови во Струга и учел од готвачите во струшките локали, а потоа почнало и неговото кулинарско патешествие.
„Тајната на успешните готвачи е во тоа што едноставно, сакаат да готват, а неуморната работа и отвореноста за учење на нови работи, е тоа што ве носи на повисоко ниво во работата“, вели Никола кој самиот доста научил патувајќи и работејќи во Македонија, а особено надвор, во Австрија, Германија, Хрватска, Јапонија и Чешка.
Во Виена дошол од Хрватска, поточно, од позицијата на сушеф во фајн дајнинг ресторан во Паг кој бил сопственост на Дејан Ловрен, фудбалер во Ливерпул. Токму овде го открил и менаџерот на ресторанот и хотелот во кој сега работи, па го повикал да биде кај нив една недела и да покаже што знае.
Така почнала нова страница во неговата кариера и за првпат добил шанса да работи во ресторан со две Мишелин ѕвезди.
Тука работи со колеги од различни држави, но е единствен Македонец. Се уште не го зборува добро германскиот јазик, па и комуникацијата меѓу нив е шаренолика, кој на англиски, кој на германски, а и немаат многу време за муабети надвор од работата.
Што се однесува до храната, вели дека и вработените се хранат со „мишелински порции“, па кога си оди накај дома најчесто застанува на бензинска за да си купи нешто и да се дојаде.
„Кога ќе си дојдам навечер после работа, највкусно ми е да си намачкам паштета, со домат и маслинки, а кога сум во Македонија, јадам овчо сирење бидејќи тоа тука го нема“, вели Никола.
Според него, кај нас да се направи ресторан за фајн дајнинг би било промашена инвестиција.
„Мишелин ресторан за Македонија би било како да се постави уште еден еден споменик од Александар Македонски. Тешко би било со клиенти, затоа што цените би биле високи, а нашиот стандард тоа не може да си го дозволи, освен одредена клиентела. Па дури и тука, во Виена, нашите гости се 90% стални гости“, вели тој.
Најтешко во работата за Никола сепак не е самата работа, туку тоа што е одделен од семејството.
„За жал, нашата кариера не дозволува многу време со семејството освен кога сте на одмор. Јас работам и во недели и за Божик, Нова година, па за жал, не се сеќавам кога сум бил дома за Нова година со семејството. Таа одлука е многу тешка, па сопругата со ќерката и синот се се уште во Македонија, додека да средам некои работи за училиште за децата, но ќе издржиме“, завршува Никола.